ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ပါ။ “မဆလ ေခတ္တုန္းက ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ဟာ စင္ၿပိဳင္အစိုးရ တစ္ရပ္ ျဖစ္တယ္” ဆိုတဲ့ ရုရွားကဗ်ာဆရာ ယက္ဖ္တူရွင္ကုိရဲ႕ စကားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကတယ္။
ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုေခတ္၊ ဒုတိယ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပဲြေခတ္ကုိ ေရာက္လာတဲ့အခါ က်ေတာ့ “ႏုိင္ငံမွာ အေရးရယ္လို႔ ၾကံဳလာရင္ ကဗ်ာဆရာေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မဆုိ ေရွ႕ကေရာက္လာၿပီး ပါဝင္ ဆင္ႏႊဲၾကေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒါဟာ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ထူးျခားခ်က္လို႔ ကၽြန္မေတာ့ ထင္မိတယ္” ဆုိတဲ့ ျမန္မာ့ ဒီမုိကေရစီေခါင္းေဆာင္၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏုိဘယ္ဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ မွတ္ခ်က္ စကားဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကဗ်ာဆရာေတြ အတြက္ အားပါ။
ဒီလုိပါပဲ။ စစ္သားေဟာင္းႀကီး တစ္ဦးရဲ႕ အျမင္ကလည္း “ကဗ်ာဆရာ စတဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြဟာ အမွန္တရားကို ရွာေဖြသူေတြ အမွန္တရား၊ သစၥာတရားကုိ ယုံၾကည္ကုိးကြယ္သူေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံမွာ အေရးအခင္း တစ္ခုၾကံဳရရင္ အမွားဘက္၊ အမွန္ဘက္ဆိုတာ ရွိစျမဲပါပဲ။ ဒီအခါမွာ အမွန္တရားဘက္ကေနၿပီး ကဗ်ာဆရာေတြက ေရွ႕ဆံုးက ပါဝင္လာၾကတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္” တဲ့။ အဲဒီ မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့သူကေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး (ေဟာင္း) သူရဦးတင္ဦးပါ။
ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုအတြင္းက ဆရာေမာင္ေသာ္က၊ ဆရာဦးဝင္တင္၊ ဆရာေမာင္မုိးသူ၊ ဆရာဦးဝင္းခက္တုိ႔ ဦးေဆာင္ စာနယ္ဇင္း သမဂၢဖဲြ႔ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီ စာနယ္ဇင္း သမဂၢထဲမွာ ဆရာေမာင္ဝံသ တုိ႔ရဲ႕ သတင္းစာဆရာမ်ား အဖဲြ႕နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ ကဗ်ာဆရာမ်ား အဖဲြ႕ေတြဟာ အျခား ကာတြန္းဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ဓာတ္ပုံဆရာေတြနဲ႔ အတူ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါဝင္ခဲ့ၾကတာပဲေပါ့။
ရန္ုကုန္ၿမိဳ႕မွာ ဒီမုိကေရစီေဟာေျပာပဲြ စင္ျမင့္ေတြ ဟုိကဒီက အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ထြက္ေပၚလာၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ ကဗ်ာဆရာမ်ား အဖဲြ႕ကလည္း ၃၃လမ္း ထိပ္မွာ ဒီမုိကေရစီ ေဟာေျပာပဲြ စင္တစ္ခု ထုိးလုိက္ၾကပါတယ္။
၃၃လမ္းဟာ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕လမ္းပါ။ ၃၃ လမ္းက လမ္းတုိကေလးပါ။ ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ဒုကၡကေတာ့ ရွည္လ်ားလွပါတယ္။ ၃၃လမ္းထိပ္မွာ ေရႊၾကည္ေအး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ရွိတယ္။ ေရႊၾကည္ေအးမွာ ထုိင္တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြအားလံုး ျပည္သူလူထုႀကီးနဲ႔ အတူ ဒီမုိကေရစီ တုိက္ပဲြထဲေရာက္ေနၾကၿပီ။
ေလသာ မုိးသာထဲေန႔ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ပထမဦးဆံုး ၃၃လမ္း ဒီမုိကေရစီ ေဟာေျပာပဲြကို စတင္လုိက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီပဲြမွာ ကဗ်ာဆရာ အစစ္ေတြနဲ႔အတူ ပါဝင္ေဟာေျပာသူတစ္ဦးကေတာ့ ရုပ္ရွင္ထဲက ကဗ်ာဆရာပါပဲ။
အဲဒီေန႔က ေနေရာင္ ျပည့္ျပည့္ မရတဲ့ေန႔ပါပဲ။ ၃၃လမ္း ထိပ္ ခေရပင္ရိပ္မွာ ေခၽြးသိပ္ အေမာေျဖေနတဲ့ တုိက္ပဲြဝင္ ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ အတူ ဒီမုိကေရစီ လူထုပရိသတ္ႀကီး။
ကဗ်ာဆရာ ေဇာင္းထက္က စင္ေပၚကေန ဂ်ာမန္ကဗ်ာဆရာ ဗားေတာ့ဘရက္ရဲ႕ “အကုန္ ရရင္ရ၊ မရရင္ ဘာမွ မလုိခ်င္ဘူး။ အကုန္လြတ္ရင္လြတ္၊ မလြတ္ရင္ တစ္ေယာက္မွ မလြတ္ခ်င္ဘူး။ တစ္ေယာက္တည္း လြတ္သြားလည္း၊ သူရပ္တည္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေသနတ္လား၊ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ သံႀကိဳးလား၊ ေရြးၾကစုိ႔” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကုိ ရြတ္ေတာ့ စင္ေအာက္က ပရိသတ္ႀကီးက သံၿပိဳင္ လုိက္ရြတ္ဆိုၾကပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက ကဗ်ာဆရာ ေဇာင္းထက္က ဆရာတကၠသိုလ္ ဘုန္းႏုိင္တုိ႔ နာယက အျဖစ္ ပါဝင္တဲ့ တကၠသုိလ္ဆရာမ်ားသမဂၢကိုလည္း သူက ကိုယ္စားျပဳထားပါတယ္။ အေရးအခင္း ၿပီးေတာ့ ေဇာင္းထက္ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ား ျဖစ္ႀကီးနားတကၠသုိလ္ အေျပာင္းခံရၿပီး မၾကာခင္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီေန႔က ေဇာင္းထက္ၿပီးေတာ့ စင္ေပၚကုိ တက္လာသူကေတာ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားထဲက ကဗ်ာဆရာပါပဲ။ အျပင္မွာေတာ့ ကဗ်ာဆရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ ဝတၳဳကုိ ရိုက္ကူးတဲ့ “ဝမ္းနည္းဝမ္းသာ” ရုပ္ရွင္ထဲမွာ သူက ကဗ်ာဆရာ ကုိသစၥာအျဖစ္ ျမင့္ျမင့္ခင္နဲ႔ တဲြဖက္ သရုပ္ေဆာင္ခဲ့တာပါ။
အခု ကုိသစၥာက ေဟာေျပာဖုိ႔ စင္ျမင့္ေပၚကုိ ေရာက္ေနပါၿပီ။ သူ မ်က္ခုံုးတစ္ခ်က္ ပင့္၊ ပခံုးတစ္ခ်က္ တြန္႔လုိက္ပါတယ္။ လူထု ပရိတ္သတ္ႀကီးဆီက လက္ခုပ္ဩဘာသံေတြ ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မစဲေတာ့ပါဘူး။ သူဆုိတာ တျခားသူမွ မဟုတ္ဘဲ။ လုထုခ်စ္တဲ့၊ ပရိသတ္က ေလးစားတဲ့ မင္းသားႀကီး ဦးျမတ္ေလးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားလံုး ဦးျမတ္ေလးရဲ႕ ေဟာေျပာမႈ ေရအလ်ဥ္ထဲမွာ တသိမ့္သိမ့္ စီးေမ်ာပါသြားၾကပါၿပီ။
ဦးျမတ္ေလး။ ဆရာျမတ္ေလး။ ရုပ္ရွင္မွာ ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း၊ ျမတ္ေလး။ ႏုိင္ငံေရးမွာ ထြန္းေဝ၊ ျမတ္ေလး။ တကၠသုိလ္မွာ စႏၵရား ခ်စ္ေဆြ၊ ျမတ္ေလး။ ဒီအစဥ္အလာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္အမွတ္ရလာပါတယ္။ ပါလီမန္ ဒီမုိကေရစီေခတ္ တုန္းက ျပည္တြင္းစစ္ ရပ္စဲေရး၊ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈထဲမွာ ဆရာျမတ္ေလး ေရးခဲ့တဲ့ “စစ္ကိုမလုိပါ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသာ ေပးၾကပါ။ စစ္ဆုိသည္မွာ အႏုတ္လကၡဏာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသာ အေပါင္းလကၡဏာ” ဆုိတဲ့ သီခ်င္းသံကို ျပန္ၾကားလာရပါတယ္။
၁၉၆ဝ ေအာက္တုိဘာလမွာ ဗကသမ်ားအဖြဲခ်ဳပ္ရဲ႕ ဆ႒မအႀကိမ္ေျမာက္ ညီလာခံကို က်င္းပပါတယ္။ ဗကသ ဥကၠ႒က ကိုခင္ေမာင္အုန္း။ (အခုကြယ္လြန္သြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ စာေရးဆရာ မုိးဟိန္းကိုပါ) အဲဒီညီလာခံမွာ “ေအာင္ပဲြ အဆက္ဆက္ခံဦးမည္” ဆိုတဲ့ ဗကသမ်ားအဖဲြခ်ဳပ္ သီခ်ငး္ကုိ အတည္ျပဳ ျပဌာန္းလုိက္ၾကပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းကို ေရးစပ္ သီကုံုးသူကေတာ့ ဆရာျမတ္ေလးပါပဲ။ ဆရာစႏၵရားခ်စ္ေဆြနဲ႔အတူ ပူးတဲြၿပီး ေကသီပန္တီးဝုိင္းနဲ႔ အသံသြင္းေပးခဲ့တဲ့ သီခ်င္းပါ။
ဒါဟာ ျမတ္ေလးပါပဲ။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ျမတ္ေလး၊ ခြပ္ေဒါင္းေတြရဲ႕ျမတ္ေလး၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ ျမတ္ေလးပါပဲ။ အခု ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ျမတ္ေလးဟာ ေက်ာင္းသားေတြ ဦးေဆာင္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီး မွာ ျပည္သူေတြနဲ႔အတူ ခြပ္ေခါင္းအလံေတာ္ေအာက္မွာ ခ်ီတက္ေနပါၿပီ။ ဒီမိုကေရစီ ေဟာေျပာပဲြ စင္ျမင့္ေပၚမွာ ရဲရဲေတာက္ ေဟာေျပာေနပါတယ္။
အဲဒီေန႔က ၃၃ လမ္းထိပ္ ခေရပင္ရိပ္မွာ ေနေရာင္ျပည့္ျပည့္ မရေပမဲ့၊ ပဲြဖ်က္မယ့္ ပဥၥမံမိုးေတြကေတာ့ တစ္စက္မွ မရြာခဲ့ပါဘူး။
ျမန္မာႏုိင္ငံ ကဗ်ာဆရာမ်ား အားလံုး ေဘးရန္ခပ္သိမ္း ကင္းၿငိမ္းၾကပါေစ။ ။
မိုးမခမွတဆင့္
No comments:
Post a Comment
မည္သည္႕အၾကံေပးစာကုိမဆုိ ေဝဖန္စာကုိမဆုိ ေရးသားႏုိင္ပါသည္။မိတ္ေဆြတို႔၏ အၾကံေပးခ်က္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အားအင္၊အၾကံဥာဏ္သစ္မ်ား ၿဖစ္ပါသည္။