ထုိေန႔ကား ၁၉၄၆ စက္တင္ဘာ ၂၆ ရက္ေန႕ပင္တည္း။
ထုိအခ်ိန္ၿမန္မာႏုိင္ငံသည္လြတ္လပ္ေရးမရေသး။ျဗိတိသွ်ဘုရင္ခံအုပ္ခ်ဳပ္ေနဆဲပင္ျဖစ္ရာ အစုိးရအဖြ႔ဲ (ဝန္ၾကီးအဖြဲ႔ Cabernet)ကုိ ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီဟု ေခၚသည္။သဘာပတိက ဘုရင္ခံၿဖစ္ၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ဒုတိယသဘာပတိ အမည္ၿဖင္႔ ဝန္ၾကီးအဖြဲ႔ကုိဦးစီးကြပ္ကဲရသည္။ သို႔ရာတြင္ ဘုရင္ခံမွာ အမည္ခံ 'သဘာပတိ' သာၿဖစ္ၿပီး ႏုိင္ငံျခားေရး၊ ကာကြယ္ေရးဝန္ၾကီးဌာနမ်ားကုိပါ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကပင္ကြပ္ကဲရသည္။တနည္းအားၿဖင္႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္အာဏာကုိ ရရွိထားၿပီး ၿဖစ္သည္။ တရားဝင္ လြတ္လပ္ေရး မရေသး၍သာ ဝန္ၾကီးအဖြဲ႔ကုိ ဘုရင္ခံ၏အမႈေဆာင္ေကာင္စီဟု ေခၚခဲ႔ၿခင္းၿဖစ္သည္။ထုိေန႔က အလုံလမ္း ဘုရင္ခံအိမ္ေတာ္မွ တာဝါလိန္းလမ္း (ယခုနတ္ေမာက္လမ္းသြယ္) ေနအိမ္သုိ႔ ၿပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ က်ေနာ႔အားေခၚ၍ ၂ ေယာက္ခ်င္း ညႊန္ၾကားခ်က္ ေပးပါသည္။
"ေဟ႔ေကာင္.....ဒီေန႔ကစျပီး ငါဟာ အစုိးရအဖြ႔ဲေခါင္းေဆာင္ ဝန္ၾကီးၿဖစ္လာၿပီ။မင္းကလည္း ငါ႔ရဲ႕ပီေအ (အပါးေတာ္ျမဲ အတြင္းဝန္) အျဖစ္ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ အတြင္းျပန္တမ္းထြက္လာလိမ္႔မယ္။ အစုိးရအဖြဲ႔အေနနဲ႔ ငါတို႔မွာ အေဆာင္အေယာင္ အခြင္႔အေရးေတြလည္း ရလာလိမ္႔မယ္။ ငါ အခုေျပာေနတာေတြကုိ မင္း ျမဲျမဲ မွတ္ထားစမ္း။အာဏာရတယ္ဆုိရင္ပဲ ငါတို႔ကုိ ခ်ဥ္းကပ္အကူအညီေတာင္းတာေတြလည္း လာလိမ္႔
မယ္။ဒီေတာ႔ငါ႔ရဲဲ႕ေဆြမ်ိဳးေတြ၊ငါ႔မိန္းမဘက္ကအမ်ိဳးေတြ၊ျပီးေတာ႔မင္းနဲ႕ပတ္သက္တဲ႔အေပါင္းအသင္းေတြအားလုံးကုိ ဘယ္သူ႕ကိုမွမတရားအခြင္႔အေရးမေပးရဘူး။သူတို႕အကူအညီေတာင္းတာကုိလုပ္မေပးရဘူး။မင္းတုိ႕အိမ္မွာ အားလုံးကုိ ေၿပာထားလုိက္၊ငါ အခုေၿပာတဲ႔အတိုင္း မင္းမလုိက္နာရင္ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ အသိပဲ"
ဤသို႕လွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ က်ေနာ႔အား တိက်ၿပတ္သားစြာ အမိန္႕ေပးခဲ႔ပါသည္။
က်ေနာ္လည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္အမိန္႕ေပးသည္႔အတိုင္း လုိက္နာရပါသည္။ သူ႕ဇနီး ေဒၚခင္ၾကည္ကုိလည္း.........
“မမၾကည္......အိမ္မွာ ခ်က္ဖို႕ ဆန္မရွိရင္ က်ေနာ႔ကုိ ေၿပာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ေတြ ၾကံဖန္ေပးပါ႔မယ္။ ဆန္အိတ္ေတြ ဆီပုံးေတြနဲ႔ ေနာက္ေဖးေပါက္က အိမ္ေပၚတက္လာမယ္႔ စီးပြားေရးသားေတြကုိေတာ႔ လုံးဝ လက္မခံပါနဲ႔။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ဒီအတုိင္း က်ေနာ႔ကုိ ေျပာထားလုိ႔ပါ”
ဟု တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ေျပာခဲ႔ပါသည္။
ထုိ႕ေနာက္ မ်ားမၾကာမီ နတ္ေမာက္မွ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္သူအခ်ိဳ႕ရန္ကုန္ ေရာက္လာပါသည္။ အမွန္ေတာ႔ သူတုိ႔သည္ အဂၤလိပ္ေခတ္က 'ေအာင္ဆန္းဟာေထာင္ႏႈတ္ခမ္း ေလွ်ာက္ေနတဲ႔ ေကာင္ပဲ' ဟုေၿပာတတ္ၾကသည္။ယခုအစုိးရ အာဏာရလာမွ အခြင္႔အေရး ရလုိရျငား လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။က်ေနာ္ကလည္းဗိုလ္ခ်ဳပ္အမိန္႔ေပးထားသည့္အတုိင္းျပတ္ျပတ္သားသားေျပာလုိက္ေတာ့မွ လက္ေလွ်ာ့ျပီး ျပန္သြားၾကေတာ႔သည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အဂၤလိပ္စာ ဝါသနာပါၿပီး အထူးကၽြမ္းက်င္ေအာင္ေလ႔လာထားသကဲ႔သုိ႔ က်ေနာ္ႏွင္႔ စကားေျပာလွ်င္လည္း ရံဖန္ရံခါ အဂၤလိပ္လုိ ေျပာတတ္သည္။
၂၆-၉-၄၆ ေန႔က ဘုရင္ခံအိမ္ေတာ္မွအျပန္ က်ေနာ႔အားညႊန္ၾကားခ်က္ ေပးၿပီးေနာက္
"Remember that I practice what I preach! "
ဟု အဂၤလိပ္လို အဆုံးသတ္ခဲ႔ပါသည္။အဓိပၸါယ္ကေတာ႔........
'ငါဟာ ငါ့တပည့္ေတြရဲ႕ ရဲေဘာ္ေတြကုိ သြန္သင္သလုိ
ငါကုိယ္တုိင္လည္းလုိက္နာတယ္ ဆုိတာ မွတ္ထားပါ'
ဟူ၍ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ိိ ယင္းသုိ႔၂၆-၉-၆၄ေန႔ကဗိုလ္ခ်ဳပ္အဂၤလိပ္လုိေၿပာခဲ႔သည္ကုိ ေနာက္တစ္လနီးပါးၾကာမွၿပန္လည္သတိရေစသည့္ အေၾကာင္းကား ဤသုိ႔ပါတည္း။
ိိ ယင္းသုိ႔၂၆-၉-၆၄ေန႔ကဗိုလ္ခ်ဳပ္အဂၤလိပ္လုိေၿပာခဲ႔သည္ကုိ ေနာက္တစ္လနီးပါးၾကာမွၿပန္လည္သတိရေစသည့္ အေၾကာင္းကား ဤသုိ႔ပါတည္း။
ထုိအခ်ိန္၌ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အတြင္းဝန္ရုံးတြင္ အစုိးရအဖြဲ႕အၾကီးအကဲအျဖစ္ေန႔စဥ္ ရုံးထို္င္ေနရၿပီျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ကလည္း သူ႔ရုံးခန္းကပ္လ်က္ သီးသန္႔အခန္းငယ္တစ္ခုတြင္ ထုိင္ရပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အလုိရွိ၍ လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းႏွိပ္လုိက္လွ်င္ က်ေနာ္လည္းေဘးေပါက္မွ သူထုိင္ရာ စားပြဲဆီသုိ႔ သြက္လက္စြာ ဝင္သြားရပါသည္။
တေန႔....မြန္းလႊဲ ၃ နာရီခန္႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လွမ္းေခၚသျဖင္႔ ကပ်ာကယာ ေျပးဝင္သြားရာ...
“ေဟ႔...ဒီေန႔ညေနဘက္ငါတုိ႔ခ်ိန္းထားတဲ႔ အစည္းအေဝး ရွိေသးသလား။တျခား ဘာကိစၥေတြရွိသလဲ”
ဟုွဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေမးသျဖင္႔ က်ေနာ္ကလည္း အသင့္ပါလာေသာ ဒုိင္ယာရီ မွတ္တမ္းစာအုပ္ကုိၾကည့္ျပီး ျပန္ေျဖလုိက္ရပါသည္။
“အစည္းအေဝး မရွိဘူး ဗိုလ္ခ်ဳပ္။တျခား ဘာကိစၥမွလည္း မရွိဘူး။ ဒီေန႔ည အားပါတယ္။”
“ဟုတ္လား...ဒါျဖင့္ ဟန္က်တာပဲ။ ဒီေန႔ည ငါရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္တယ္ကြာ။“
“ဘယ္ရုံက ဇာတ္ကား ၾကည့္ခ်င္တာလဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္”
“ပေလဒီယံမွာျပေနတဲ႔ အဂၤလိပ္ဟာသကား ၾကည့္ခ်င္တယ္။ အပ်င္းေျပေပါ့ကြာ။”
“ဒီလုိဆုိရင္ လြယ္ပါတယ္။ အဲဒီရုံက မန္ေနဂ်ာနဲ႔ က်ေနာ္သိတယ္။ အခုၾကိဳတင္ျပီး ဖုန္းဆက္ထားလုိက္မယ္။”
ေျပာေျပာဆုိဆုိက်ေနာ္သည္စားပြဲေပၚရွိ တယ္လီဖုန္းစကားခြက္ကုိေကာက္ ကုိင္လုိက္စဥ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ခပ္ဆတ္ဆတ္ ဟန္႔တားပါသည္။
”ဘာလဲ....မင္းကရုံမန္ေနဂ်ာကုိတယ္လီဖုန္းဆက္ၿပီးေမတၱၱာလက္မွတ္ေတာင္းမလုိ႔လား။မေတာင္းရဘူး။ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္ ပုိက္ဆံနဲ႔လက္မွတ္ဝယ္ၾကည့္ရမယ္။ေမတၱာလက္မွတ္ေတာင္းတယ္ဆိုတာအခြင့္အေရးယူတာတစ္မ်ိဳးပဲ။မင္းတုိ႔ငါတု႔ိအေနနဲ႔ ေမတၱာလက္မွတ္ေတာင္းရင္မန္ေနဂ်ာက လက္မွတ္ ၂ ေစာင္ မဟုတ္ဘူး။ ဆယ္ေစာင္လဲ ေပးမွာပဲ။ မင္းက အရွည္ကုိမစဥ္းစားဘဲကုိး။ရုပ္ရွင္ရုံပုိင္ရွင္တုိ႔၊မန္ေနဂ်ာတို႔ဆုိတာစီးပြားေရးသမားေတြကြ၊အာဏာရွိတဲ႔သူဆုိရင္ မ်က္ႏွာလုိမ်က္ႏွာရလုပ္တတ္တယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြ ငါမၾကိဳက္ဘူး။ ကဲ.....မင္းမွာ ပုိက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ။”
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေမးသျဖင့္ က်ေနာ္လည္း အကၤ်ီအိတ္ထဲသုိ႔ ႏႈိက္ၾကည့္ရာ ေငြစကၠဴက်ပ္ ၃ ရြက္ ထြက္လာပါသည္။
“ဘယ္ေလာက္လဲကြ၊ ၃က်ပ္ မဟုတ္လား၊ ဒါဆုိရင္ ျဖစ္တယ္။ မင္း မမၾကည္နဲ႔ ကေလးေတြကလုိက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ မင္းနဲ႔ငါ ၂ ေယာက္ပဲ ညေန ၆ နာရီခြဲပြဲမွာ ငါးမူးတန္းက လက္မွတ္ဝယ္ၾကည့္မယ္။ ငါးမူးတန္း လက္မွတ္ ၂ ေစာင္ဆုိေတာ့ တစ္က်ပ္ပဲ ကုန္မွာမို႔ မင္းမွာ ေငြ ၂ က်ပ္ေတာင္က်န္ဦးမယ္။ အဲဒီအတို္င္းသာ စီစဥ္ေပေတာ”
ဗုိလ္ခ်ဳပ္က အဆုံးအျဖတ္ေပးလုိက္ သျဖင့္ က်ေနာ္လည္း ဘာမွ ျပန္မေျပာသာေတာ႔ပါ။
(မွတ္ခ်က္။ ။၁၉၆၄ခုႏွစ္ကရုပ္ရွင္ၾကည့္ခႏႈန္းမွာစစ္ၾကိဳေခတ္ကအတုိင္းေရွ႕ဆုံးက တစ္မတ္၊ထုိ႔ေနာက္ ငါးမူးတန္း၊ 'စေတာလ္' ဟုေခၚသည့္ ေအာက္ထပ္ေနာက္ဆုံးက တစ္က်ပ္၊ 'ဒီစီ' ဟုေခၚသည့္ အေပၚထပ္က ၂ က်ပ္ျဖစ္သည္။ ေငြေၾကးစနစ္ကလည္း အိႏၵိယမွာကဲ့သုိ႔ပင္ က်ပ္ ပဲ ပုိင္ စနစ္ျဖစ္၍ ယခုလုိ ျပားတစ္ရာ တစ္က်ပ္ စနစ္ မရွိေသးပါ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ေရေက်ာ္လမ္းဒုိ႔ဗမာအစည္းအရုံးမွာ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းစြာေနခဲ႔စဥ္ကရံဖန္ရံခါအဂၤလိပ္ရုပ္ရွင္ကားမ်ားၾကည့္တတ္သည္။ေငြေၾကးအခက္အခဲေၾကာင့္ ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားႏွင့္ အနီးဆုံးျဖစ္ေသာ တစ္မတ္ (ေလးပဲ) တန္းမွၾကည့္ေလ့ရွိသည္။ယခု သူ ဝန္ၾကီးျဖစ္ေန၍ တစ္မတ္တန္းမွၾကည့္ရန္မသင့္ဟု ေတြးကာ ငါးမူးတန္း(ရွစ္ပဲ) တန္းမွၾကည့္ရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။)
ထုိေန႕ညေနကပေလဒီယံရုံသုိ႕က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္သြားေသာအခါအနည္းငယ္ေနာက္က်သျဖင့္ငါးမူးတန္းေရွ႕ဆုံးမွသာလက္မွတ္ရပါသည္။ငါးမူးတန္း၏ေရွ႕ဆုံးတန္းဆုိသည္မွာ တစ္မတ္တန္း၏ေနာက္ဆံုးတန္းႏွင့္ ဘာမွ် မျခားေတာ့။
ထုိေခတ္က ရုပ္ရွင္ျပခ်ိန္မွာ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီ၊ မြန္းလြဲ ၃ နာရီခြဲ၊ ညေန ၆ နာရီခြြဲႏွင့္ ည ၉ နာရီခြဲ စုစုေပါင္း ၄ ပြဲၿပသည္။ယခုလည္း တစ္ေန႔ေလးပြဲ ျပေနလင္႔ကစား ျပေနခ်ိန္ခ်င္း မတူေတာ႔ေခ်။
အခ်ိန္တန္၍ ရုပ္ရွင္ရုံအတြင္း ေမွာင္သြားျပီး စတင္ျပပါေလျပီ။ ေမွာင္သည္ဆုိေသာ္လည္း ေခတၱမွ်အၾကာတြင္ မ်က္စိက်င့္သားရ၍ ရုံအတြင္း ျမင္သင္႔သေလာက္ ျမင္ရပါသည္။ ဤတြင္ က်ေနာ္တုိ႔ေရွ႕ တစ္မတ္တန္းမွ ပရိသတ္သည္ ငါးမူးတန္းေရွ႕တန္းမွ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ သတိၿပဳမိၾကေတာ့သည္။ ေန႔စဥ္လုိလုိ သတင္းစာထဲပါေနသျဖင့္ မွတ္မိေနၾကဟန္တူသည္။ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္မတ္တန္းေနာက္ဆုံးမွ လူမ်ားသည္ ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားကုိ မၾကည့္ဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကုိသာ ေနာက္ၿပန္လွည့္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကမူ ဘာကုိမွ် သတိျပဳမိပုံမရဘဲ ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားကုိသာ အာရုံစုိက္ၾကည့္ေနသည္။က်ေနာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ အေနရ ခက္ေနေတာ႔သည္။
မိနစ္အနည္းငယ္ ၾကာေသာအခါ 'ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ငါးမူးတန္းမွ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနသည္' ဟူေသာ သတင္းသည္ ရုံမန္ေနဂ်ာရုံးမန္းသုိ႔ေရာက္သြားေတာ႔သည္။
မန္ေနဂ်ာဦးျမဟန္ဆုိသူ(ယခုကြယ္လြန္)မွာက်ေနာ္ႏွင့္ခင္မင္ရင္းႏွီးသျဖင့္ခ်က္ခ်င္း ေအာက္ထပ္သုိေျပးဆင္းလာျပီရုံဝန္ထမ္းတစ္ဦးအာက်ေနာ့ကုိအျပင္ဘက္စၾကၤံသုိ႔ေခတၱထြက္ခဲ႔ရန္ေခၚခုိင္းၿပီး အျပစ္တင္ပါေတာ့သည္။
“ဘယ္လုိလုပ္တာလဲ သူငယ္ခ်င္း။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ေစာေစာက ငါ႔ဆီ ၾကိဳတင္ဖုန္းဆက္လုိက္ေရာေပါ႔။ဘာေၾကာင့္ မဆက္တာလဲ”
“ေအး......ငါလည္း မင္းဆီဆက္မလုိ႕ပါပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မဆက္ရဘူးလုိ႕ငါ့ကုိေဟာက္တယ္။ ေမတၱာလက္မွတ္ေတာင္းၿပီး ရွပ္ရွင္ၾကည့္တာဟာ အခြင့္အေရးတစ္မ်ိဳးယူတာပဲတဲ႔။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ မင္းတုိ႔လုိ စီးပြားေရးသမားေတြက မတရား အခြင့္အေရးေတာင္းလာလိမ့္မယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့မွာရွိတဲ့ပုိက္ဆံ ၃ က်ပ္ထဲကတစ္က်ပ္ပဲ ကုန္ေအာင္ ငါးမူးတန္းက ဝင္ၾကည့္ၾကတာပဲကြ”
“ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေျပာတာ မွန္သင့္သေလာက္ မွန္ပါတယ္။ စီးပြားေရးသမားဆုိတာကေတာ႔ အၾကံအဖန္လုပ္ဖုိ႔၊မတရား အခြင့္အေရးေတာင္းဖုိ႔အျမဲအကြက္ေခ်ာင္းေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ကြာ မင္းဆရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကုိ သြားေျပာစမ္းပါ။ ငါက အင္းယားေဟာလ္ ေရွ႕မွာေနတဲ႔ ရန္ကုန္ရုပ္ရွင္ကုမၸဏီပုိင္ရွင္ ေဒၚမမရဲ႕သား ၿမဟန္၊ ဒီရုံကုိလည္း ငါတုိ႔ပဲ ပုိင္တယ္။ ငါတုိ႔အလုပ္က ရုပ္ရွင္နဲ႕ပဲပတ္သက္ေတာ႔ သြင္းကုန္လုိင္စင္ေတာင္းတာမ်ိဳးလုိဘာအခြင့္အေရးမွယူဖုိ႔မလုိဘူး။ အခုလုိ အဂၤလိပ္ကားမ်ိဳးဆုိတာကလည္း ရုံမၿပည့္ဘဲ အေပၚထပ္ (ဒီစီ) သီးသန္႔တန္းမွာ ေနရာေတြ အမ်ားၾကီးလြတ္ေနတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လုိ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ၾကီးအေနနဲ႕ ငါးမူးတန္း ေရွ႕ဆုံးမွာ ထုိင္ၾကည့္ေနတာ မသင့္ေတာ္တဲ့အျပင္ လုံျခံဳေရးရႈေထာင့္က ၾကည့္ရင္လည္း လုံးဝမေကာင္းပါဘူး။ ဒီေတာ႔ ဘာအခြင့္အေရးမွ မေတာင္းပါဘူးဆိုတဲ့ အာမခံခ်က္လည္း ေပးပါမယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကုိ အေပၚထပ္ ဒီစီ တန္းမွာ တတ္ၾကည့္ဖို႕ သြားေျပာေပးစမ္းပါ သူငယ္ခ်င္း”
မန္ေနဂ်ာ ဦးျမဟန္က အတင္းေျပာသျဖင့္ က်ေနာ္လည္း ရုံထဲျပန္ဝင္ကာ ပိတ္ကားေပၚမွ ဟာသကြက္မ်ားကုိ ၾကည့္ျပီး သေဘာက်ကာ ရယ္ေမာေနသူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ လက္ေမာင္းကုိ အသာဆြဲလုိက္ပါသည္။
“ေဟ့ေကာင္....ဘာလဲကြ၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတုန္း ဘာျဖစ္ျပန္ပလဲ”
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စိတ္တုိဟန္ျဖင့္က်ေနာ့အားေငါက္ရာ က်ေနာ္လည္း မန္ေနဂ်ာ ဦးျမဟန္ေျပာသည့္အတုိင္းခပ္တုိးတိုး ရွင္းျပလုိက္ရပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ရုတ္တရက္ ဘာမွၿပန္မေျပာေသးဘဲ ေခတၱမွ် ပိတ္ကားေပၚမွ ရုပ္ရွင္ကုိသာ ဆက္ၾကည့္
ရင္း စဥ္းစားေနဟန္တူပါသည္။ မန္ေနဂ်ာ ဦးျမဟန္၏မိခင္ ေဒၚမမကုိ လူခ်င္း မရင္းႏွီးေသာ္လည္း သူသိေန
သည္။ ထုိ႕ျပင္ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ တကၠသိုလ္သပိတ္ အေရးေတာ္ပုံတုန္းက ေက်ာင္းသားမ်ားအား သြယ္ဝုိက္၍ကူ
ညီခဲ႔ေၾကာင္းကုိလည္း သိထားသည္။ ယခု မန္ေနဂ်ာ ဦးျမဟန္က ဘာအခြင့္အေရးမွ မေတာင္းပါဘူးဟုအာမ
ခံခ်က္ေပးပါတယ္ဟူေသာ စကားကုိ သေဘာက်သြားဟန္ျဖင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္သည္။
“ေဟ့ေကာင္....အေပၚတက္မယ္ဆုိရင္လည္း ျမန္ျမန္တက္ကြာ။ မင္းက အေရွ႕ကသြား၊အခ်ိန္ၾကာေနရင္
ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြ လြတ္ကုန္ပါဦးမယ္”
သူေျပာသည့္အတုိင္း က်ေနာ္လည္း ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ထြက္ကာ ဦးၿမဟန္ လႊတ္ထားေသာ ရုံဝန္
ထမ္းလူငယ္တစ္ဦးႏွင့္အတူ ဒီစီ ေခၚ အေပၚထပ္ ၂ က်ပ္တန္းသုိ႔ တက္ၾကည့္ၾကပါသည္။
ရုပ္ရွင္ၿပီး၍ အျပန္တြင္ ကားေပၚ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က........
“မင္းသိတဲ့အတိုင္း ငါတုိ႕က ရုပ္ရွင္ကုိ ေမတၱာလက္မွတ္ေတာင္းျပီး အလကားၾကည့္တာမဟုတ္ဘူး။
ငါးမူးတန္းက လက္မွတ္ ၁ ေစာင္ ဝယ္ၾကည့္တယ္။ ေနာက္မွ မင္းသူငယ္ခ်င္း မန္ေနဂ်ာက အတင္းလာေခၚ
ၿပီး အေပၚထပ္တက္ၾကည့္ဖုိ႕ေခၚေတာ့ သူအေမၾကီးကုိလည္း အားနာလုိ႕ တက္ၾကည့္ခဲ့တာပဲ”
ဟု ေျပာခဲ့ပါေသးသည္။
ဤသုိ႕ေၿပာေနစဥ္ က်ေနာ္သည္ (၂၆-၉-၄၆) ေန႕က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကုိယ္တိုင္က......
“ငါဟာ ငါ့တပည့္ေတြရဲ႕ ရဲေဘာ္ေတြကုိ ေၿပာသလုိ ငါကုိယ္တိုင္လုပ္တာကြ“
ဟု အဂၤလိပ္ဘာသာၿဖင့္ ေျပာဆုိခဲ့ပုံကုိ ၿပန္လည္ သတိရ ၾကားေယာင္ေနမိပါသတည္း။
၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ႏြယ္နီမဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ျပီး ၁၉၉၇ ခုနစ္ ဇူလုိင္လထုတ္ တကၠသုိလ္ေနဝင္း၏
'အမွတ္တရ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း' စာအုပ္မွၿပန္လည္ ေဖာ္ျပပါသည္။
မိုးမခမွတဆင္႔..ိိိ္
No comments:
Post a Comment
မည္သည္႕အၾကံေပးစာကုိမဆုိ ေဝဖန္စာကုိမဆုိ ေရးသားႏုိင္ပါသည္။မိတ္ေဆြတို႔၏ အၾကံေပးခ်က္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အားအင္၊အၾကံဥာဏ္သစ္မ်ား ၿဖစ္ပါသည္။